نمی‌دونی، وقتی چشمات پر خوابه،
به چه رنگه، به چه حاله
_ مثل یک جام شرابه

نمی‌دونی،چه عمیقه، چه سخنگو
مثل اشعار مسیحایی حافظ
_ یه کتابه


نمی‌دونی، که چه رنگه، چه قشنگه
رنگ آفتاب بهاره
مثل یک جام بلوره
شایدم چشمه‌ی نوره
_ زر نابه

نمی‌دونی که دل من
توی اون چشمای شوخت
روی اون برکه‌ی آروم
_ یه حبابه


نمی‌دونی و به جز من ، دگری هم نمی‌دونه
که یه دنیا توی اون چشم سیاهه
هرکی گفته، هرکی می‌گه ،

همه حرفه تو رو می‌خواد بفریبه
جز دل من که پر از عشق و جنونه ،

حرف اون چشم سیاه رو _
دل دیگه نمی‌دونه
چشم دیگه نمی‌خونه......

توی اون چشم سیاهت پُره رازه

مست یه ناز نگاتم گل من ...